Synu, jesteś kotem

Cóż, z pewnością jest to jakaś książka. Jednak mam z nią problem, całkiem spory problem.
Jest to przykład perspektywy osoby neurotypowej na neuroróżnorodność i jako taka jest istotnym dokumentem.

Jednakże… bardzo, ale to bardzo nie podoba mi się przerzucanie odpowiedzialności za relacje między rodzicami i dziećmi przez rodziców na ich własne dzieci, czy też ogólnie przez dorosłych na dzieci i nastolatki. To dorosły powinien się wykazać w takiej relacji dojrzałością. Uwagi, że komuś przykro, bo dziecko go nie chwali. Oczekiwanie od dziecka wykazania się dojrzałością w relacji, gdy samemu się jej nie okazuje - skąd dziecko ma się tego nauczyć, do tego, w tym konkretnym przypadku, dziecko ze spektrum autyzmu? Romantyczne oczekiwania magicznego i wyjątkowego pokrewieństwa dusz z dzieckiem, gdy się nawet samemu nie miało takiej relacji z własnymi rodzicami. Oczekiwanie, że dziecko się domyśli, zgadnie, poniesie ciężar relacji.
Można pomyśleć, że podchodzę zbyt surowo do autorki, jednak wydaje mi się, że jako matka dziecka ze spektrum autyzmu po prostu się nie doinformowała, a dziwi to szczególnie w tym kontekście, że jest ona doktorem socjologii, nauki pokrewnej psychologii, więc teoretycznie powinna mieć większe pojęcie niż przeciętny człowiek, a jako matka świadoma diagnozy własnego dziecka powinna się lepiej doinformować.

Perspektywa, którą ona przedstawia, jest dokumentem, zapisem perspektywy neurotypowej na neuroróżnorodność - jeśli jednak ktoś chce się uczyć z tej pozycji nt. neuroróżnorodności czy spektrum autyzmu, to uważam, że ta książka może przynieść więcej szkody niż pożytku, gdyż przedstawiona perspektywa jest krzywdząca, oczekiwania matki względem autystycznego syna nieadekwatne, świadczy o niezrozumieniu tematu, niezrozumieniu osób ze spektrum autyzmu. Żywię głęboką nadzieję, że jeśli ktoś przeczyta tę książkę, to nie będzie ona jego jedynym źródłem wiedzy nt. spektrum autyzmu, a tym bardziej nie wiedzy, jak należy jako rodzic traktować swoje autystyczne dziecko. To nie jest poradnik i nie może być traktowane jako taki. Na plus jest fakt, że autorka zdaje sobie sprawę, co zrobiła źle w przeszłości i raz nawet wspomina, że parentyfikowała swojego syna. Przynajmniej jest tego świadoma i wygląda na to, że praca nad książką pomogła ich wzajemnej relacji. Przy okazji: bardzo mnie uderzyło, gdy w jednym miejscu autorka napisała, że jak jej syn stanie się pełnoletni, to ich relacja rodzic-dziecko się zakończy i że ma nadzieję, że da radę być samodzielny - no fajnie, każdy powinien być samodzielny, a osoby ze spektrum często są sparaliżowane dorosłością, oczekiwaniami, odpowiedzialnością etc. jeszcze bardziej niż neurotypowi, ALE relacja rodzic-dziecko nigdy się nie kończy, może ulegać zmianie, gdy rodzic staje się bardziej doradcą, partnerem, kumplem dla dorosłego i dojrzałego już dziecka, ale to wciąż jego rodzic i nie widzę w tym nic złego, żeby obie strony wzajemnie sobie pomagały, autorka tak to ujęła, jakby dziecko koniecznie musiało się wyprowadzić po osiągnięciu dorosłości i jakby praktycznie musieli zerwać kontakt - ale może to tylko niedopracowanie stylistyczne, nie wiem, ogólnie styl całości nie jest najlepszy. Myślę, że książka została błędnie sklasyfikowana jako literatura piękna, ani za bardzo to nie literatura, ani taka znowu piękna. Bliżej jej do literatury niefikcjonalnej, coś w kierunku biografii czy wspomnień.

Autorce było trudno, to widać w wielu miejscach i nie ukrywa ona tego, staram się to też uwzględnić i uszanować w swojej ocenie. Wsparcie instytucjonalne pod tym względem też pozostawiało wiele do życzenia, choć myślę, że chłopak i tak miał sporo szczęścia, że się nie urodził z dekadę wcześniej. Prawdopodobnie można jej uwierzyć, że starała się, jak mogła - choć może jednak próbowała się nadal nieco wybielić (nawet syn raz jej to zarzuca, poza tym ogólnie już lepiej czytało się jego wypowiedzi niż jej...),trochę dużo było tam zrzucania winy na okoliczności. Nie wiem. We mnie ta książka pozostawia jednak niesmak. Pokazuje, z jak wielkim niezrozumieniem wciąż spotykają się osoby ze spektrum, nawet we własnych rodzinach. Ujawnia, w jak dużym stopniu neurotypowy świat oczekuje od osób neuroróżnorodnych dostosowania się. Także ujawnia, jak wiele jeszcze trzeba zrobić, ile edukacji jeszcze potrzeba, by osoby neurotypowe stały się bardziej świadome potrzeb, umiejętności, sposobu funkcjonowania osób neuroróżnorodnych, ale także trudności, ograniczeń, wyzwań. I że to, co jest oczywiste, oczekiwane przez osoby neurotypowe - dla osób neuroróżnorodnych wcale takie nie musi być i często nie jest. Ta książka świadczy o tym w ogromnym stopniu, przede wszystkim o tym.

Cóż, z pewnością jest to jakaś książka. Jednak mam z nią problem, całkiem spory problem.
Jest to przykład perspektywy osoby neurotypowej na neuroróżnorodność i jako taka jest istotnym dokumentem.

Jednakże… bardzo, ale to bardzo nie podoba mi się przerzucanie odpowiedzialności za relacje między rodzicami i dziećmi przez rodziców na ich własne dzieci, czy też ogólnie przez...

Myślę, że rzeczywiście, książka może pomóc rodzinom osób z diagnozą spektrum (lub jeszcze bez),których ta diagnoza zaskoczyła i/lub nie mają pojęcia z czym to się je. Książka nie odkrywa natomiast żadnych nowych kart przed osobami, które trochę o spektrum wiedzą. Duży plus za udzielenie w książce głosu Radkowi - możemy przynajmniej po części dowiedzieć się, co osoby w spektrum widzą, czują i myślą.

Myślę, że rzeczywiście, książka może pomóc rodzinom osób z diagnozą spektrum (lub jeszcze bez),których ta diagnoza zaskoczyła i/lub nie mają pojęcia z czym to się je. Książka nie odkrywa natomiast żadnych nowych kart przed osobami, które trochę o spektrum wiedzą. Duży plus za udzielenie w książce głosu Radkowi - możemy przynajmniej po części dowiedzieć się, co osoby w...

Książka bardzo osobista, kameralna, o relacji matki i syna ze spektrum autyzmu. Bardzo dziękuję autorom (bo pisze i mama i syn),że podzielili się swoją historią. Historią niełatwą, momentami krojącą wręcz serce, ale jednocześnie przepełnioną piękną matczyną miłością. Dla mnie książka otwierająca oczy. Polecam!

Książka bardzo osobista, kameralna, o relacji matki i syna ze spektrum autyzmu. Bardzo dziękuję autorom (bo pisze i mama i syn),że podzielili się swoją historią. Historią niełatwą, momentami krojącą wręcz serce, ale jednocześnie przepełnioną piękną matczyną miłością. Dla mnie książka otwierająca oczy. Polecam!

"Synu, jesteś kotem" Katarzyny Michalczak od @wydawnictwo_cyranka to książka, na którą trafiłam przez przypadek, szukając literatury dotyczącej spektrum.
To zapis doświadczeń i relacji matki mającej syna w spektrum autyzmu. Blaski i cienie macierzyństwa trudnego i wyjątkowego zarazem, okraszonego niezrozumieniem, zbyt wysokimi oczekiwaniami i w końcu akceptacją rzeczywistości. Udział w powstaniu tych wspomnień miał również 17-letni syn autorki, który dopisał swoje spostrzeżenia oraz spojrzenie na niektóre sytuacje, jak je odbierał i rozumiał.
Polecam rodzicom dzieci w spektrum, ale również innym, którzy chcieliby zrozumieć zachowania wynikające z pewnych zaburzeń.
Dla mnie to była cenna lektura.

"Synu, jesteś kotem" Katarzyny Michalczak od @wydawnictwo_cyranka to książka, na którą trafiłam przez przypadek, szukając literatury dotyczącej spektrum.
To zapis doświadczeń i relacji matki mającej syna w spektrum autyzmu. Blaski i cienie macierzyństwa trudnego i wyjątkowego zarazem, okraszonego niezrozumieniem, zbyt wysokimi oczekiwaniami i w końcu akceptacją...

To książka zapewne pisana z najlepszymi intencjami, niestety jest antyprzykładem podejścia w wychowaniu dziecka. Mam nadzieję, że żaden rodzic dziecka w spektrum autyzmu, nie będzie inspirował się do takiego traktowania dziecka. Mam taką obawę, że to jest wręcz szkodliwa pozycja. Taka, która pokazuje bezradność rodzica, który sam ma ogromną trudność z zobaczeniem innej perspektywy niż swoja.

To książka zapewne pisana z najlepszymi intencjami, niestety jest antyprzykładem podejścia w wychowaniu dziecka. Mam nadzieję, że żaden rodzic dziecka w spektrum autyzmu, nie będzie inspirował się do takiego traktowania dziecka. Mam taką obawę, że to jest wręcz szkodliwa pozycja. Taka, która pokazuje bezradność rodzica, który sam ma ogromną trudność z zobaczeniem innej...

"Synu, jesteś kotem" to historia prawdziwej rodziny i relacji matka-syn w spektrum autyzmu.

Książka jest zapisem przemyśleń i emocji matki opowiadającej o próbie akceptacji i zrozumienia własnego dziecka, o rozczarowaniu sobą i dzieckiem, o walce z systemem szkolnictwa, a przede wszystkim o pracy nad sobą i walce o stworzenie więzi i bliskości z synem. Uzupełniają je komentarze syna, które pokazują tę historię z całkiem innej perspektywy.

Myślę, że ta opowieść może przynieść innym rodzicom nadzieję i otuchę, a także wiarę, że warto nie poddawać się.

"Synu, jesteś kotem" to historia prawdziwej rodziny i relacji matka-syn w spektrum autyzmu.

Książka jest zapisem przemyśleń i emocji matki opowiadającej o próbie akceptacji i zrozumienia własnego dziecka, o rozczarowaniu sobą i dzieckiem, o walce z systemem szkolnictwa, a przede wszystkim o pracy nad sobą i walce o stworzenie więzi i bliskości z synem. Uzupełniają je...

Ze względu na temat zdecydowanie warto przeczytać książkę K. Michalczak, choć - jak sądzę - autorka pokazała zaledwie wierzchołek góry lodowej.

Ze względu na temat zdecydowanie warto przeczytać książkę K. Michalczak, choć - jak sądzę - autorka pokazała zaledwie wierzchołek góry lodowej.

Niedojrzała emocjonalnie matka oczekująca od własnego dziecka troski, opieki, docenienia, wdzięczności i zwalająca na autyzm, że tego nie dostaje. Przyznaje, że zaniedbywała syna (fragment zapominania o przygotowywaniu mu chociażby kanapki do szkoły licząc, że ktoś go podratuje 🤦🏼‍♀️),ale oczekująca, że on tak sam z siebie tę troskę jej da. Tego się nie da w całości przeczytać…. zachęcam po od razu zapoznać się dla poratowania równowagi psychicznej: Jak wyzwolić się spod wpływu niedojrzałych emocjonalnie rodziców. A najlepiej w ogóle nie czytać.

Niedojrzała emocjonalnie matka oczekująca od własnego dziecka troski, opieki, docenienia, wdzięczności i zwalająca na autyzm, że tego nie dostaje. Przyznaje, że zaniedbywała syna (fragment zapominania o przygotowywaniu mu chociażby kanapki do szkoły licząc, że ktoś go podratuje 🤦🏼‍♀️),ale oczekująca, że on tak sam z siebie tę troskę jej da. Tego się nie da w całości...

Temat bardzo ważny, ale mnogość powtórzeń i brak warsztatu pisarskiego sprawił, że ciężko się czytało tę książkę. Niemniej podziwiam i mamę, i Radka.

Temat bardzo ważny, ale mnogość powtórzeń i brak warsztatu pisarskiego sprawił, że ciężko się czytało tę książkę. Niemniej podziwiam i mamę, i Radka.

Podziwiam za odwagę. Myślę że nie jest łatwo mówić o diagnozie, zwłaszcza gdy dotyczy ona najbliższej sercu istoty jaką jest własne dziecko. Autorka opisuje jak wygląda jej życie i relacje z synem będącym w spektrum autyzmu. Mnie jako czytelnikowi ukazuje inność i różnorodność umysłów. Wiedza jaką poznałam czytając tę książkę pozwala mi zrozumieć czym jest ta przypadłość. Nie jest to typowy poradnik, a pełna miłości i wyrozumiałości relacja zdarzeń.

Podziwiam za odwagę. Myślę że nie jest łatwo mówić o diagnozie, zwłaszcza gdy dotyczy ona najbliższej sercu istoty jaką jest własne dziecko. Autorka opisuje jak wygląda jej życie i relacje z synem będącym w spektrum autyzmu. Mnie jako czytelnikowi ukazuje inność i różnorodność umysłów. Wiedza jaką poznałam czytając tę książkę pozwala mi zrozumieć czym jest ta przypadłość....